Vanuit een brandnetel bekeken

Eerlijk is eerlijk, de brandnetel was er wel een beetje klaar mee. Met de vele negatieve reacties. Hoe hij ook zijn best deed om er niet naar te luisteren…elke keerkwam het toch hard binnen. Hij sliep er ’s nachts ook slecht van. Hij stond aan de rand van een bosje, dichtbij een bankje, en hoorde dus alle gesprekken van de mensen die op dat bankje gingen zitten. Zo ook die dag in maart, toen er mensen zaten die het over de Gemeenteraadsverkiezingen hadden. ‘Hun partij’ vond dat duurzaamheid in de gemeente geen issue hoefde zijn. Zij gingen voor een aangenaam leefklimaat voor jong en oud en goede voorzieningen. Ze keken even om zich heen. Over de gemeente gesproken: vaak was het een ‘rommelpot’ om het bankje heen. Al die brandnetels en dat onkruid. Alleen in het vroege voorjaar viel het wel mee, dan waren ze nog klein. Maar man, wat een onverzorgd gezicht de rest van het jaar. Ze spraken af dit in de gaten te houden en zo nodig een belletje naar de gemeente te plegen met het voorstel de brandnetels te maaien. Maar eerst gingen ze stemmen!

De brandnetel en zijn familie konden er met hun brandnetelverstand niet bij. Zij, brandnetels, zijn immers een excellent gastheer. Niet voor niets worden ze ‘waardplant’ genoemd: afgeleid van de waard (gastheer) in een herberg. Wat zou een tuin zijn zonder de pracht van Atalanta vlinders. Die strijken massaal op vlinderstruiken neer (zie foto hierboven), maar kunnen zonder brandnetels niet overleven. Ze kan haar eitjes nergens anders kwijt. Als de Atalanta haar eitjes niet kan afzetten op de brandnetel, zijn er ook geen Atalanta rupsen. En dus geen nieuwe vlinders, die zo belangrijk zijn voor de bestuiving. Bovendien zullen er weer vogels verdwijnen die de rupsen van deze vlinder eten. En zonder die vogels…Zo kunnen we wel even doorgaan. Elk beestje/plantje heeft zijn eigen plekje in het ecosysteem. Zonder de een kan de ander niet overleven en wordt het hele systeem vatbaar voor ziekten en plagen. Maar is het ecosysteem robuust en veerkrachtig, dan kan de mens dat ook zijn. Dus zou de beste ‘voorziening’ voor jong en oud dan toch niet zijn juist wél te investeren in de gezondheid van de omgeving?

Los van dat ecosysteem: de brandnetel vond het ook bijzonder dat hij de mensen op het bankje nooit hoorde praten over zijn kwaliteiten als mensenvoedsel. Niet alleen omdat zijn jonge topjes zo lekker zijn (dat vinden de rupsen van de Atalanta tenminste, die eten hen zeer gretig), maar ook omdat hij zoveel waarde heeft voor jong en oud. Wat een chlorofyl herbergt hij in zich. En wat heeft hij een enorme rijkdom aan mineralen en sporenelementen. Als er mannen van leeftijd op het bankje plaatsnamen, hoorde hij hen regelmatig over hun prostaatklachten. Maar hij hoorde nooit dat ze dan brandnetels gingen gebruiken. Hij was er namelijk best een beetje trots op dat er ook heel veel supplementen van brandnetels worden gemaakt. En wat zou hij de mensen op het bankje graag vertellen over zijn ontstekingsremmende eigenschappen. Vorige week zei iemand nog dat hij had gelezen dat er bijna 10 miljoen Nederlanders zijn die last hebben van ontstekingen. Nee, niet van die felle waarmee je in bed belandt, maar van die sluimerende, zoals in gewrichten, waardoor ze zich niet echt ziek, maar ook niet gezond voelen.(1) En voor mensen die onverklaarbaar vocht vasthouden zou het ook mooi zijn als ze wisten van de brandnetel. Dan konden ze thee of soep van zijn jonge blaadjes maken. Daarvoor zouden de brandnetel en zijn familie heel gastvrij graag wat van hun jonge topjes aan de mens beschikbaar willen stellen. Dat is altijd beter dan in de zomer massaal een kopje kleiner te worden gemaakt. Zeker ook omdat de Atalanta dan net haar eitjes heeft gelegd.

Einde

Recepten met brandnetel