Tamme kastanjes planten om de terugkeer van het licht te vieren.
Wat zijn rituelen toch fantastisch. Zoals op de avond van de winter zonnewende op een papiertje schrijven wat je niet meer mee wilt nemen naar het licht. Je overtuigingen of blokkerende gedachtes in het vuur te gooien en er afstand van te doen. Om vervolgens uit te spreken wat je juist volop aandacht in het nieuwe jaar wilt geven. Mooi om dat als groep met elkaar te delen en elkaar daarin te steunen. Ook hebben we tijdens de zonnewende allemaal een tamme kastanje gepoot.
Ken je de Bach Bloesems? Eéntje ervan is Sweet Chestnut, de tamme kastanje. Volgens Bach is dit de remedie voor mensen die de grenzen van hun belastingsvermogen hebben bereikt. Ze hebben te lang gestreden & gehoopt maar zijn aan het eind van hun Latijn. De persoon voelt zich moederziel alleen met de rug tegen de muur staan. Als een jonge vogel die uit het nest gevallen is en aan zijn lot is overgelaten. Deze toestand van lijden vormt altijd het begin van een volgende beslissende levensfase: hij moet zich volledig opnieuw geven en als het ware opnieuw geboren worden. ‘Maar het moet eerst nacht worden voor het weer licht kan worden’.
De positieve ommekeer die deze bloesem volgens Edward Bach tot stand brengt: na deze periode van lijden voelt deze mens zich herboren, als een feniks die uit zijn as herrezen is. En krachtig op de drempel staat, klaar om een nieuwe horizon te ontdekken.
Een geschenk aan Moeder Aarde
Hoe toepasselijk is het om dan juist op de dag dat het 'licht terugkeert' (21 december) met zijn allen een tamme kastanje te poten? Om stil te staan bij de 'zielepijn' die heel veel mensen momenteel ervaren. Persoonlijk denk ik dat Moeder Aarde zich zeker 'aan het eind van haar Latijn' voelt. Dus ook voor haar hebben we deze kastanjes gepoot. Tim Hornemann en Leah Groeneweg (van In het Wilde Weg) hadden plantenas Die hebben we in de plantgaten gestrooid. Mooi om zoiets krachtigs terug te geven aan de aarde die ons ZOVEEL overvloed, welzijn en gezondheid schenkt.
We sloten de avond af met nog zo'n mooi ritueel: samen eten. Het mooiste eten wat het land had voortgebracht (en wat we samen hebben verzameld en verwerkt) hebben we gisteren opgegeten. Zoals de pompoentaart. Samen vieren dat de dagen weer langer worden, hoe mooi en lekker is dat!
Mijn grote hoop is dat we door dergelijke rituelen allemaal onze kracht weten te (her)vinden om met alle uitdagingen van deze tijd om te gaan. En van 2023 een jaar te maken die baadt in het licht: Mooi voor ons, mooi voor Moeder Aarde.
Van armeluiseten naar superfood
Lees ook Rineke's weetje over tamme kastanje en waarom je dit superfood vaker op je menu zou moeten zetten!